ΑΡΘΡΑ : Τα 4 μεγαλύτερα προβλήματα του νεανικού αθλητισμού σήμερα

Όταν διευθύνεις έναν οργανισμό , ακούς πολλές ιστορίες που αφορούν τον νεανικό αθλητισμό από γονείς, προπονητές και παίκτες – κάποιες εντελώς σπαρακτικές, άλλες ενθαρρυντικές.
Πρόσφατα είδα τον παραλογισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Μια παίκτρια του βόλεϊ είχε θέμα με τον χρόνο συμμετοχής της στο γήπεδο και το μετέφερε μέχρι τα δικαστήρια!

H ιστορία της Audrey Dimitrew, μιας 16χρονης από τη Βιρτζίνια, έγινε θέμα στις ειδήσεις και τις εφημερίδες των ΗΠΑ όταν η οικογένειά της μήνυσε τον Οργανισμό Πετοσφαίρισης της Περιφέρειας Chesapeake (CHRVA), για να τον αναγκάσει να εγκρίνουν τη μεταγραφή της σε άλλη ομάδα της ομοσπονδίας. Φαίνεται πως η κόρη τους δεν έπαιρνε τον «υποσχόμενο» χρόνο συμμετοχής στην ομάδα της και ήθελε μεταγραφή, αλλά η ομοσπονδία δεν της το επέτρεπε.

Σχετικό άρθρο στην Washington Post προκάλεσε ποικίλα σχόλια όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών, τα κακομαθημένα παιδιά, το κακό κοουτσάρισμα και τους γελοίους κανόνες και κανονισμούς στα πρωταθλήματα των νέων. Πυροδότησε συζητήσεις για τον πατέρα από την Φιλαδέλφεια που με αγωγή του ζητούσε 40 εκατομμύρια δολάρια, επειδή δεν επιτράπηκε στον γιο του να συμμετάσχει σε αγώνες της ομάδας, καθώς και του πατέρα από το Ντάλας με την αγωγή-απάτη έναντι ενός σεμιναρίου λακρός. Όλα αυτά αντικατοπτρίζουν πολλά από τα στραβά του νεανικού αθλητισμού σήμερα.

Μπορούν άραγε όλα αυτά τα στραβά να διορθωθούν και να ενθαρρύνουν τους λογικούς ανθρώπους να σηκώσουν το ανάστημά τους και να ακουστούν;

Το ζήτημα που ανέκυψε στη Βιρτζίνια φέρνει στο φως τέσσερα μεγάλα προβλήματα που καταστρέφουν τον νεανικό αθλητισμό, τα οποία και πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αυτά είναι:

Πρόβλημα # 1: Οι γονείς που δεν αφήνουν το παιχνίδι να ανήκει στα παιδιά τους

Η μαμά της κοπέλας έγραψε στον προπονητή: «Είναι σημαντικό να παίξει, και μάλιστα να παίξει στη θέση του πασαδόρου που της προτείνατε, αφού αυτή τη θέση έχει και στο λύκειο». 

Σοβαρά τώρα; Δεν είναι δουλειά σας να λέτε στους προπονητές σε ποια θέση παίζουν τα παιδιά σας. Να είστε απλώς γονέας, επιτρέψτε στον προπονητή να είναι προπονητής και αφήστε το παιχνίδι να ανήκει στο παιδί σας. Οι γονείς σε αυτή την περίπτωση έκλεψαν μια διδακτική στιγμή και την κατέστρεψαν. Όπως λέει ο προπονητής Bruce Brown του Proactive Coaching: «Αφήστε το παιδί σας ελεύθερο να μπει στο παιχνίδι!».

Πρόβλημα # 2: Οι αθλητές πρέπει να φέρουν την ευθύνη των προσωπικών τους αποφάσεων, σωστών και λανθασμένων.

Πρέπει να απαλλαγούμε πια από τους «γονείς-ελικόπτερα»[1], από τους γονείς που ξηλώνουν όλα τα εμπόδια χάριν των παιδιών τους, και να αποδώσουμε την ευθύνη των αθλητών στους ίδιους τους αθλητές. Η παρούσα περίπτωση αφορά μια κακή επιλογή ομάδας εκ μέρους μιας αθλήτριας. Πολλοί αθλητές παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις ή αντιμετωπίζουν δύσκολες περιστάσεις, αλλά στη συνέχεια επιλέγουν να ζήσουν με αυτή τους την απόφαση και να την χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Παρόλο που πιστεύω ότι κάθε αθλητής που επιλέχτηκε ως μέλος της ομάδας θα πρέπει να έχει την ευκαιρία να παίξει, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας αθλητής δεν μπορεί να αναρωτηθεί «ποιο όφελος μπορώ να έχω από αυτό;».

Όταν οι παίκτες παρατούν μια ομάδα εξαιτίας του χρόνου συμμετοχής τους ή της θέσης που αγωνίζονται, χάνουν μια ευκαιρία να μάθουν. Ακόμη και χωρίς ενεργό χρόνο συμμετοχής, ένας παίκτης που συνεργάζεται με έναν καλό προπονητή θα πρέπει να βελτιώνεται κάθε μέρα στην προπόνηση. Η κοπέλα θα μπορούσε να πιέσει τον εαυτό της για να τα καταφέρει καλύτερα ώστε να γίνει άξια του χρόνου συμμετοχής, αντί απλώς να τον απαιτεί. Θα μπορούσε να βρει άλλους τρόπους για να συνεισφέρει στην ομάδα. Όχι απλώς να απομακρυνόμαστε όταν τα βρίσκουμε σκούρα.

Οι σπουδαίοι αθλητές αγαπούν το παιχνίδι, εργάζονται σκληρά και βελτιώνονται καθημερινά – τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους…

Πρόβλημα # 3: Προπονητές που δεν σέβονται τα παιδιά και τον αθλητισμό, και αγνοούν τον τεράστιο αντίκτυπο που έχουν στη ζωή των αθλητών τους.

Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί προπονητές που δεν έχουν καμία θέση δίπλα στα παιδιά. Δεν υπονοώ ότι αυτό ισχύει στην περίπτωσή μας, αλλά ισχύει σε πολλές περιπτώσεις. Η νίκη στους αγώνες δεν είναι συνώνυμο του σπουδαίου προπονητή. Αυτό που είναι συνώνυμο είναι να είσαι ένα σωστό πρότυπο και ηγέτης για τους νεαρούς αθλητές σου, να τους διδάσκεις μαθήματα ζωής και διάπλασης χαρακτήρα, να νοιάζεσαι για τους αθλητές σου και να κοουτσάρεις το παιδί και όχι το άθλημα.

Μία από τις πιο καταστροφικές δυνάμεις στον νεανικό αθλητισμό είναι οι προπονητές που αναλαμβάνουν τεράστια ρόστερ παικτών για οικονομικούς λόγους και στη συνέχεια δεν δίνουν στα μικρά παιδιά χρόνο συμμετοχής.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν τα επιλέξεις για την ομάδα σου, τα βάζεις και να παίξουν! Όταν παίρνουμε τα χρήματα των ανθρώπων και στη συνέχεια τους έχουμε να κάθονται στον πάγκο, αυτό καταστρέφει την αγάπη στον αθλητισμό και διώχνει όσους έχουν καθυστερημένη ανάπτυξη. Δεν με νοιάζει που αυτό είναι το ανταγωνιστικό άθλημα! Αν ο προπονητής δεν μπορεί να βρει χρόνο συμμετοχής για την κοπέλα, ας μην την είχε επιλέξει. Πάρα πολλές ομάδες συμπληρώνουν το ρόστερ τους ΟΧΙ προς όφελος των παικτών (που παίρνουν λιγότερο χρόνο συμμετοχής ή και καθόλου), αλλά χάριν του συλλόγου.

Πρόβλημα # 4: Τα νεανικά αθλητικά σωματεία που εξυπηρετούν ενήλικες και όχι παιδιά

Υπάρχουν πάρα πολλοί σύλλογοι και αθλητικοί όμιλοι που βάζουν τις δικές τους ανάγκες, αξίες και προτεραιότητες πάνω από εκείνες των παιδιών. Ο νεανικός αθλητισμός έχει γίνει μια επιχείρηση που εξυπηρετεί αυτές, δημιουργώντας εμπόδια στη συμμετοχή πάρα πολλών παιδιών.

                          Τι μπορούμε να κάνουμε:

Αυτά είναι τέσσερα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που βλέπω στον νεανικό αθλητισμό. Το ζήτημα δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη περίπτωση που έγινε αφορμή για αυτό το άρθρο.

Κάτι πολύ μεγαλύτερο παίζεται εδώ.

Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για αυτό το χάλι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, όπως και καθενός που διαβάζει αυτό το άρθρο. Γιατί;

Επειδή έχουμε σταθεί παράμερα και επιτρέψαμε στον νεανικό αθλητισμό να γίνει «επαγγελματικός», «ενήλικος» και τελικά να κλαπεί από τα παιδιά. Αυτό δεν είναι αμάρτημα των ιθυνόντων! Είναι αμάρτημα της δικής μας παράλειψης, της δικής μας έλλειψης δράσης.

Πάρα πολλοί από εμάς κάνουμε τον προπονητή από την κερκίδα και την επιστροφή με το αυτοκίνητο στο σπίτι την κάνουμε την πιο άθλια εμπειρία για το παιδί μας που αθλείται.

Πάρα πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε τον νεανικό αθλητισμό ως επένδυση για το μέλλον των παιδιών μας και έτσι πιέζουμε όλο και περισσότερο τα παιδιά από όλο και μικρότερες ηλικίες.

Πάρα πολλοί από εμάς αναγκάζουμε τα παιδιά μας να εξειδικεύονται σε κάποιο άθλημα από πολύ νωρίς, παρά την υπεροχή των στοιχείων που δείχνουν ότι αυτό είναι σωματικά και ψυχολογικά επιζήμιο και ότι έχει αρνητικές επιπτώσεις στις μακροπρόθεσμες δυνατότητές τους για αθλητική επιτυχία.

Πάρα πολλοί από εμάς επιτρέπουμε στα παιδιά μας να συμμετέχουν σε αθλητικούς συλλόγους που κάνουν διαγραφές και σχηματίζουν ομάδες-«ελίτ» από πολύ μικρή ηλικία.

Πάρα πολλοί από εμάς ρωτούμε τα παιδιά μας μετά από ένα παιχνίδι: 
-«Κερδίσατε;», αντί να ρωτάμε: -«Πέρασες καλά και έμαθες κάτι σήμερα;».

Πάρα πολλοί από εμάς έχουμε υποβαθμίσει την αξία του αυθόρμητου παιχνιδιού και το αντικαταστήσαμε με οργανωμένες δραστηριότητες που διέπονται από αξίες, ανάγκες και προτεραιότητες των ενηλίκων.

Ο κατάλογος αυτός θα μπορούσε να συνεχίζει και τελειωμό να μην έχει.

Είμαστε υπόλογοι, διότι συλλογικά δεν έχουμε κάνει τίποτα για αυτό, ακόμη και εάν οι αξιόλογοι γονείς και προπονητές είναι η πλειοψηφία.

Είναι τεράστια η πλειοψηφία των γονέων και των προπονητών στους οποίους δεν αρέσει η σημερινή κατάσταση, οι τοξικές κερκίδες, οι έξαλλοι γονείς, οι νταήδες προπονητές, η μικροπολιτική, η αθλητική εξειδίκευση από πολύ νωρίς. 
Αν το διαβάζετε αυτό, πιθανότατα να είστε και εσείς ένας από τους αξιόλογους γονείς ή προπονητές.

Ωστόσο, δεν κάνουμε τίποτα. Δεν λέμε τίποτα επίσημα. Δεν απαιτούμε καμιά αλλαγή. Απλώς γκρινιάζουμε. Και μετά βλέπουμε τα παιδιά μας να παθαίνουν υπερκόπωση, να παρατούν πολύ νωρίς το άθλημα και να παραιτούνται από την προσπάθεια.

Καιρός είναι πια οι λογικοί άνθρωποι, η σιωπηλή πλειοψηφία, να αναλάβουν αυτή τη συζήτηση. Πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε γονείς, προπονητές, σωματεία και ομίλους που απογοητεύουν τα παιδιά μας. Εάν το 70% των παιδιών παρατούσε το σχολείο στην Α’ Γυμνασίου θα κάναμε ριζικές αλλαγές, όταν όμως αυτό συμβαίνει στον αθλητισμό εμείς απλώς σηκώνουμε τους ώμους μας. 
Φτάνει πια!

Αν βλέπετε στις κερκίδες έναν έξαλλο γονέα να ουρλιάζει σε διαιτητές, προπονητές ή παίκτες και να δημιουργεί ένα τοξικό περιβάλλον, μην παραπονιέστε απλώς γι' αυτό. Σας παρακαλώ, οργανωθείτε με τον προπονητή ή τους υπεύθυνους του συλλόγου και τους υπόλοιπους γονείς και επιληφθείτε μιας τέτοιας συμπεριφοράς.

Αν το σχολείο σας ή ο αθλητικός σας σύλλογος δεν έχει βασικές αρχές ή ένα κατάλληλο διαρκές πρόγραμμα εκπαίδευσης για κηδεμόνες και προπονητές, ζητήστε να τεθούν σε εφαρμογή.

Εάν μπορείτε να λαμβάνετε μέρος με την ομάδα σας σε τουρνουά σε απόσταση μιας ώρας, βεβαίως και να πηγαίνετε σε κάποιο τουρνουά εκτός πόλεως περιστασιακά, αλλά όχι κάθε Σαββατοκύριακο!

Εάν το παιδί σας ενδιαφέρεται να γίνει μέλος μιας ομάδας, μην στέκεστε στις νίκες και τις ήττες, αλλά αναζητήστε έναν προπονητή που δίνει σημασία στις θετικές αξίες και έναν σύλλογο που εκτιμά τον άνθρωπο και όχι απλώς τον αθλητή.

Δεν χρειαζόμαστε το δικαστικό σύστημα για να διορθώσουμε τα προβλήματα του νεανικού αθλητισμού. Χρειαζόμαστε τον κάθε έναν από εσάς που έχει διαβάσει μέχρι εδώ, να γνωστοποιήσει και σε άλλους αυτό το άρθρο, να συμμετάσχει στο έργο μας για τη μεταρρύθμιση του νεανικού αθλητισμού και να διαβάσει τις πρωτοβουλίες που στοχεύουν στην αναδιαμόρφωση του συστήματος.

Σας χρειαζόμαστε, για να σηκωθείτε όρθιοι και να ακουστείτε, έτσι ώστε την επόμενη φορά που υπάρχει κάποια αντιπαράθεση στον νεανικό αθλητισμό να μπορεί να επιλυθεί από τους αθλητές στο γήπεδο και όχι από τους ενήλικες στο δικαστήριο.

       Ας αλλάξουμε το παιχνίδι!

Πηγή: www.coachball.gr